Sen nasıl bir insandın genç kızken sevgili kadın okur? (Erkek okurlar da hayatlarındaki kadını ya da kendilerini gözden geçirerek okuyabilir elbette) Misal, değişiklikten korkar mıydın? Kendinle, saçınla, başınla, yüzünle oynamaktan korkar mıydın?
Ben korkardım. Korkardım ama yine de yapardım.
Pekala, benim oldum bittim çok kaşım olmamıştır, olan az bir miktar kaş yazın sararır (kirpiklerim de sararır ve üzerlerine toz dökülmüş gibi görünür)sonra ben sürekli kaş kalemiyle boya dur… Kaş insanın yaşıyla oynayan bir şey, kaşların inceyse resmen –bariz- daha yorgun ve yaşlı görünüyorsun. Lise çağlarımda kaşlarımı aldırmak istemiştim şekil olsun diye, annem (tahmin edilebileceği üzere) kaşlarımı aldırmama asla izin veremezdi çünkü kaşını aldırırsan kötü yola düşerdin onun dünyasında ve pek çok diğer şey gibi bu da yasaktı. Neyse ben kendi kafama göre kaşlarımı aldım bunun üzerine ve aman Yarabbi… Nasıl bir uzaylı oldum anlatamam. Kaşların dörtte üçü gitmiş bir suratla gezdim aylarca, kabus gibiydi. Halbuki annem beni bir kuaföre falan götürüp, bilen birine kaşlarımı şekillendirtebilirdi ama bizim zamanımızda böyle şeyler yapılamazdı, yasaktı.
Sonra saçlarımın rengini açtırmak istedim. “Anne” dedim, “eskiden daha küçüktüm güneşten sararıyordu artık açılmıyor rengi, biraz böyle sarılar ekletsek aralara”. Elbette annem böyle bir şeye asla izin veremezdi. 18 yaşında bir kızın saçlarında açık kumral birkaç tutam da ne demekti, pavyon kadınları yapıyordu çünkü böyle şeyleri… Elbette izin vermedi… Ben kendim -tahmin edebileceğiniz gibi- eczanedeki bazı sıvıları birbirine karıştırıp saçlarımı açmaya çalıştım, oldu mu saçlar sana yeşil… Berbat bir durumdu. Çok azar işittim, çok ceza aldım ve çok da çirkin oldum.
Sonra Ebru saçlarına kahkul kestirmek istedi ama Melahat Teyze buna izin veremezdi çünkü saçları kahkul olursa saçlar sımsıkı nasıl toplanacaktı?? Ben dedim ki gel Ebru ben keserim, kestim saçlarını kıvırcık olduğunu hesaba katmamışım, alın çizgisinde birikmişti bukle bukle kahkulleri. Zor uzadı, çok gülmüştük.
Sonra manikür yaptırmak istedim ve elbette annem izin vermedi. Ebru dedi ki “ben ince uçlu makasla kesmeyi biliyorum, sana da öğreteyim, kendin yaparsın”. Yaptık ikimizde, hem de ne yapmak. Günlerce elimizi suya sokamadık, parmaklar ikişer üçer iltihaplandı öyle bir et kesmek ki kendimizi doğramışız resmen.
Burnumdan ameliyat olmaya karar vermem, donk diye gidip saçlarımı patlıcan moruna boyatmam, sonra siyaha boyatmam, son yıllarda kullanmasam da sık sık farklı renklerde lens kullanmam hep vardır, olmuştur, hem korkarım geri dönülmez bir iz bırakmaktan hem de kendimi tutamam yaparım. Çünkü hoş görüneceğini düşündüğüm bir şeyi uygulamak aklıma girdiyse bir kere…. Hastalıklı bir şekilde aylarca düşünürüm, araştırırım, gözden geçiririm, kendimi yoklarım, tekrar düşünürüm ama sonunda muhakkak yaparım. O aklıma girdiyse bir kez bitti.
En son kaşlarımı kalınlaştırdım bu yeni çıkan kalıcı makyaj yöntemiyle. Tek tek kaş çiziyorlar hani… Annem çok kızdı tabi. Çünkü anneme kalırsa “sürekli oramla buramla oynamayı bırakıp” usul usul yaşlanmam gerekiyor. Ben böyle örgüye falan başlayıp kışlık domates kaynatsam falan kadın çok mutlu olacak ama heyhat, evlat o kumaştan değil, değişik biraz.
Ben insanın kendinde değişiklikler yapmasını doğru buluyorum. Kendinde beğenmediği bir şey varsa bunu değiştirmek için adımlar atmasını, kendisini hoşlandığı şekilde görebilmek için pozisyon almasını gayet doğal karşılıyorum. Bu estetik ameliyat olabilir, tesettüre girmek olabilir, saçı başı boyamayı (bunu çok beğenmesem de) bırakmak olabilir, her ay başka bir renge boyamak da olabilir, saç ektirmek olabilir… Kadın ya da erkek hiç fark etmez, insan kendini görmek istediği şekilde görebilmeli, en azından bir denemeli.
Hayatlar kısa, zamanlar sınırlı, ömürler geçiyor, günler tükeniyor.
Kabul edelim ya da etmeyelim yaş la nı yoruz.
Ne yapmak istiyorsanız yapın, ne olmak istiyorsanız deneyin.
Süre tükenmeden kendinize istediğiniz siz olabilmek için bir şans verin.
Sevdiğiniz bir sizle istediğiniz gibi bir hafta dilerim.