BU KARPUZ BİZİM!

Selçuk (Tepeli) bir bostan üzerinden bütün bir hayatı anlatacak kadar iyi bir yazar benim için. Ve (gerçekten) yazarlığından çok daha iyi bir gazeteci, bir dost (kızacak ama) hatta USTAdır bana.

Size bir bostan hikayesi üzerinden bütün hayatı sunar ama sizi buna değer bulması lazım. Tabii (övünmek gibi olmasın) sizde bulunması gereken de o analojiyi anlayacak zeka…

Yapar! Çünkü o Selçuk Tepeli. Medyatik, paparazzilik bir adam değil. Yok hükümete yaklaştı, yok uzaklaştı, jöle sürdü, cüppeliyi konuk aldı gibi safsatalarla gündeme gelmez. Sadece OKUMAYI bilenlerin tanıdığı bir isimdir. Çok iyi gazetecidir ve daha çok gençtir. Ama o Selçuk Tepeli’dir. Her çıkarttığı yayınla ödül alan, Yeni Aktüel’de yapan, Newsweek’te yapan…

Selçuk benim kariyerimin şekillenmesinde çok önemli rol oynadı. Bana inandı, güvendi, destek oldu. Ağzından çıkan her kelimeyi kafama kaydettiğim bir hoca, bir dost benim için. Bir karpuz bostanından bana hayatı öğretti.

Belki de bu yüzden aklımda çok başka şeyler vardı ama hayat beni “Anne-Bebek” sektörüne attı. Oysa ben de iyi gazeteciyim, iyi yazarım. Bir zamanlar çömezdim ama geçen yıllar bana çok şey öğretti hem de çok zor koşullarda! Ama ben işimi hep çok iyi yaptım!

Selçuk: N’apıyosun sen ya, sen ne yaptığının farkında mısın?

Ben: Niye ki?

Selçuk: Kızım adam gibi pişik haberi yapsana sen de, bu derginin hâli ne? “Anne- Çocuk haber dergisi” mi yapıyosun? Batırırsın burayı sen!

Ben: Ben işimi yapıyorum. Pişik kremi de anlatıyorum, tecavüze uğrayan kadınlarla da konuşuyorum.

Selçuk: Bu millet bunu okumaz ben sana söyleyeyim ama yine de… Aferin…

Hayat beni buraya attı. Ben Adem (Demir) gibi Diyarbakır’a gitmek isterdim Karayılan’la röportaja ama olmadı madem, ben Diyarbakır’a yüzü kezzapla yanan kadınlarla konuşmaya gittim. Kocaları gerdek gecesi kan çıkmadı diye kezzapla yakmış o kadınları. Burada okuyacaksınız bunları…

Bugün günlerden Cumartesi, herkes gezerken ben bilgisayar başındayım.

Itır mesaj yazdı az önce “Bir yemek arası verdim, şimdi düzeltmeleri gireceğim” demiş.

Duru, Pazartesi yazılara yorum yazabileceğinizi müjdeledi az önce.

Bugün günlerden Cumartesi…

Yarın oğlumun sünneti var, akrabalar burada, dünya kadar yapılması gereken iş var; anneannemi görmeye gitmeliyim, annem taşınıyor, yeni evine doğalgazcıları götürmeliyim, oğlumun karne hediyesini almadım henüz, kocam bana surat asıyor onu ihmal ettiğim için, buzdolabında meyve yok…

Ben bilgisayar başındayım, sosyal paylaşım alanını kontrol ediyorum portalımın, okurlarımın hepsi  fotoğraflarını yükleyebilmiş mi?  Moderatörler işlerini yapıyor mu? Tek tek yazılan her şeyi okuyorum.

Itır evde, gencecik pırıl pırıl Itır… Itır kendini aştı bu ara, haber editörü gibi değil yazı işleri müdürü gibi çalışıyor…

Duru tek başına (TEK BAŞINA) bu gördüğünüz her şeyi yapıyor.

Elimizden geleni yapıyoruz…

Buraya gelmek kolay olmadı çok zor günler geçirdim, çok kazık yedim, çok kötü insanlara denk geldim. Hiç hak etmediğim hareketlere, sözlere maruz kaldım. Köpek gibi çalıştım ama tüm emeklerimi bir kalemde sildiler. Kimi zaman kıskançlıktan kimi zaman sadece kötü oldukları için; hem içerde hem de dışarıda birileri ya kalbimi kırdı çok fena, ya terbiyesizlik yapıp incitti beni. Beni tanırsınız hep iyi niyetle yaklaşırım insanlara ama insanlar buna kıymet vermedi. Çok keleğe geldim çok…

Geçenlerde Büya (Kamçıl) ile telefonda konuşuyoruz, tuhaf bir durum oldu anlamaya çalışıyoruz. Bana fikrini söyledi, “Yok canııımmm” dedim, “O da kadın ben de kadınım, birbirimize pislik yapacak halimiz yok ya!”

Kısa bir sessizlik oldu.

Ben değişmedim…

Ve ben değişmediğim için etrafımda benim gibi olduğunu umduğum insanlar,

tırnaklarımızın içi toprak, parmaklarımız kan içinde toprağı eşelemekten…

Bu bostan bizim! Bu karpuzu biz yetiştiriyoruz…

Tüm kalbimizle, yüreğimizi, emeğimizi koyarak ve sadece… ama SADECE SİZİN İÇİN…

Ben değişmedim, bozamadılar beni, olmadı…

Yine gidicem zor durumdaki, AIDS Hastası, HEPATİT hastası, kanserli, engelli çocuklara…

Yine dayak yiyen kadınlara, hapishanedeki kadınlara, evsiz kadınlara yardım edicem.

Zaten ben yapıyordum bunları. Bu kez, son dakikada fönünü çektirip, makyajını tazeleyip, fotoğraf çekilmeye gelen birileri olmayacak etrafımda o kadar.

Ben yine, burada, bildiğim işi yapıcam, YAPTIĞIMI BİLDİĞİNİZ İŞİ…

Çünkü ben markaya bakmam, marka bağımlısı değilim. Bugün Anne Boyutu’nu başkası yönetse ve ben Örgü modelleri üzerine bir yayın çıkarsam ve adı da “Yün ile Şiş” olsa, yaptığım işlerle kafa tutardım bu yayına ve bunun gibi tüm diğerlerine.

Çünkü ben hem okura hem kendime hem de işime çok saygı duyuyorum.

Çünkü ben çok kaliteli insanların yanında yetiştim.

Çünkü benim okurum kalitelidir, zekidir, kendine saygısı vardır, kadın gibi kadındır, insan gibi insandır, ben nereye gidersem bana yüreğini verir, bana güvenir, arkamdan gelir.

Çünkü ben bu okura yanlış yapmam, benden elimden gelenin en iyisini beklerler ve ben onlara bunu veririm. Çünkü hâlâ iyi insanlar var ve ben hâlâ insanlıktan ümidimi kesmedim…

Bana bozuk atan kocamla, fazla kilolarımla, kırışan göz altlarımla, almayı unuttuğum meyvelerimle, oğlumun okul taksitleriyle ve yazı işleri toplantısında saklamaya çalıştığım çamaşır suyu kokan ellerimle…

Sahtekârlıktan, yalancılıktan, kurgudan uzak, GERÇEKTEN senin gibi, onun gibi, benim gibi…

Sadece sizin için, sizin gibi kadınlar için!

Bu karpuzu biz büyütüyoruz.

Ve bir bakıyoruz sizin de elleriniz bizimle birlikte toprağın içinde…

Yaşadığım her şeye rağmen… Şanslı bir kadınım ben….

İyi ki varsınız…

Şanslı bir kadınım ben…